Γιατί ο Ελληνισμός πάει ένα βήμα μπροστά και δύο βήματα πίσω; Γιατί κάθε τόσο έχουμε μόνο αποτυχίες; Αν και έχουν γραφτεί πολλά, κανένας δεν έχει προτείνει τη σωστή λύση. Ποια είναι άραγε η λύση για μας; Γιατί ως λαός δεν μπορούμε να σταθούμε στο ύψος μας, να πολλαπλασιάσουμε τα κεκτημένα; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά χάνουμε κιόλας, με χρέη, δάνεια, τόκους και μνημόνια;

Από την πλευρά μου, έχω να πω το εξής: Η ζωή είναι ένα παιχνίδι. Σε κάθε παιχνίδι, κερδίζει αυτός που έχει την καλύτερη ομάδα. Τους καλύτερους συμπαίκτες, τους καλύτερους προπονητές, τους καλύτερους υποστηρικτές. Χωρίς ομάδα, δεν πάει κανείς πουθενά.

Αλλά, για να έχεις ομάδα, πρέπει να τη στήσεις, κομμάτι κομμάτι, και συνεχώς να την ελέγχεις για να γίνεται καλύτερη. Εάν δε σε ενδιαφέρει να έχεις ομάδα, τότε δε θα την έχεις. Εμείς οι Έλληνες, επί το πλείστον ως μεμονωμένα άτομα, δεν πασχίζουμε να έχουμε ομάδα. Γιατί καταντήσαμε έτσι και φτάσαμε να μην προσπαθούμε να έχουμε ομάδα; Αυτό είναι θέμα διατριβής για άλλη φορά.

Το γεγονός είναι ότι τώρα εμείς οι Έλληνες δεν πασχίζουμε να έχουμε ομάδα και χωρίς ομάδα δεν μπορούμε να κερδίσουμε το παιχνίδι της ζωής και σίγουρα δεν μπορούμε να προοδεύσουμε. Τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια, στην Ελλάδα επικρατεί η φιλοσοφία: «Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε…». Έτσι, δε γίνεται να κερδίσουμε κανένα παιχνίδι. Η πλειονότητα των Ελλήνων σήμερα δεν ενδιαφέρεται για το δημόσιο καλό. Eνδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους ή για το δικό τους σπίτι. Θυμηθείτε όμως: Εάν δεν έχουμε ομάδα, δεν μπορούμε να κερδίσουμε το παιχνίδι. Άρα, και το δικό μας σπίτι δε θα τα πάει καλά χωρίς ομάδα. Εάν δεν ενδιαφερόμαστε για το δημόσιο καλό, είναι σαν να μην ενδιαφερόμαστε για το δικό μας σπίτι. Όλα αυτά είναι αλληλένδετα μεταξύ τους. Για παράδειγμα: Εάν δεν ενδιαφερόμαστε για τον δρόμο που περνάει μπροστά από το σπίτι μας ή που οδηγεί στο σπίτι μας ή οδηγεί στη γειτονιά μας, τότε το σπίτι μας χάνει αξία λόγω του ότι η γειτονιά χάνει αξία. Πολύ απλό. Επίσης, εάν δεν ενδιαφερθούμε για τη γειτονιά μας, γιατί η γειτονιά να ενδιαφερθεί για μας;

Στις τελευταίες εκλογές, το πρώτο κόμμα ήταν αυτοί που δεν ψήφισαν, σχεδόν το 40%. Φίλε μου, εάν δεν ασχολείσαι εσύ με τα συμφέροντά σου, πώς θέλεις να το κάνουν οι άλλοι για σένα; Και για να εξετάσουμε λίγο το «ασχολείσαι». Για κοιτάξτε γύρω σας, τους γνωστούς και φίλους σας: Στηρίζουν πολιτικά κόμματα παρέχοντας χρήματα και ενέργεια; Οι περισσότεροι όχι. Οπότε, με ποιον τρόπο τα υφιστάμενα κόμματα κάνουν προεκλογικές εκστρατείες; Πώς πληρώνουν διαφημίσεις στην τηλεόραση ή στις εφημερίδες; Κάποιος άλλος ή κάποιοι άλλοι πληρώνουν και βάζουν ενέργεια. Αυτοί που πληρώνουν έχουν τους δικούς τους στόχους και σκοπούς. Ταυτίζονται, άραγε, αυτοί οι στόχοι και οι σκοποί με τους δικούς μας; Φυσικά και όχι!

Εάν δε στηρίζουμε εμείς τη διοικητήρια ομάδα μας, τότε τη στηρίζουν κάποιοι άλλοι. Πώς εμείς όμως περιμένουμε από τη διοικητήρια ομάδα να εκπροσωπήσει τα δικά μας συμφέροντα; Αυτό είναι οξύμωρο!
Ο Περικλής (στον «Επιτάφιο» του Θουκυδίδη) λέει τα εξής στους Αθηναίους:

«ἔνι τε τοῖς αὐτοῖς οἰκείων ἅμα καὶ πολιτικῶν ἐπιμέλεια, καὶ ἑτέροις πρὸς ἔργα τετραμμένοις τὰ πολιτικὰ μὴ ἐνδεῶς γνῶναι· μόνοι γὰρ τόν τε μηδὲν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ’ ἀχρεῖον νομίζομεν, καὶ οἱ αὐτοὶ ἤτοι κρίνομέν γε ἢ ἐνθυμούμεθα ὀρθῶς τὰ πράγματα, οὐ τοὺς λόγους τοῖς ἔργοις βλάβην ἡγούμενοι, ἀλλὰ μὴ προδιδαχθῆναι μᾶλλον λόγῳ πρότερον ἢ ἐπὶ ἃ δεῖ ἔργῳ ἐλθεῖν».

Δηλαδή:

«Έχουμε τη δυνατότητα εμείς οι ίδιοι να φροντίζουμε συγχρόνως και για τις ιδιωτικές μας υποθέσεις και για τα πολιτικά ζητήματα και, ενώ καταγινόμαστε ο ένας μ’ αυτό το επάγγελμα και με διαφορετικό ο άλλος, γνωρίζουμε όχι λιγότερο τα πολιτικά πράγματα· γιατί μόνοι εμείς θεωρούμε αυτόν που δεν μετέχει καθόλου στα πολιτικά όχι φιλειρηνικό αλλά άχρηστο· και εμείς οι ίδιοι ή διατυπώνουμε κρίση και παίρνουμε αποφάσεις πάνω σε προτάσεις άλλων ή σκεφτόμαστε σωστά και υποβάλλουμε προτάσεις στην κρίση άλλων πάνω στα δημόσια πράγματα, επειδή δεν θεωρούμε τα λόγια βλάβη για τα έργα, αλλά πιο πολύ θεωρούμε βλάβη να μη διαφωτισθούμε με το λόγο από πριν, προτού επιχειρήσουμε αυτά που πρέπει».

Περιληπτικά, ο Περικλής μάς λέει πως αυτός που δε μετέχει στα πολιτικά δεν είναι φιλειρηνικός αλλά άχρηστος. Θέλουμε να πετύχουμε στη ζωή; Αν ναι, θα πρέπει να συμμετέχουμε και να φτιάξουμε την ομάδα.

Θα μου πεις: «Καλά όλα αυτά που λες, αλλά εγώ είμαι μόνο ένας».

Λοιπόν: Όλες οι αλλαγές στη ζωή πηγάζουν από κάποιον που ξεκίνησε κάτι κάπου μόνος του, και αυτός ο κάποιος έφτιαξε την ομάδα του, κι η ομάδα αυτή ενώθηκε με μια άλλη ομάδα και ούτω καθεξής. Εάν σκεφτεί κανείς ότι οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, περίπου το 90%, είναι απαθείς και δεν κάνουν τίποτα, απλώς ακολουθούν σαν κοπάδι ό,τι τους πουν, και ότι το 5% είναι κακοί και αδιόρθωτοι, τότε υπάρχει μόνο ένα μικρό ποσοστό του λαού που μπορεί να αποφασίσει να κάνει κάτι. Αν και μικρό το ποσοστό, μπορεί με λίγη προσπάθεια να καταφέρει να αλλάξει τα πράγματα, επειδή οι άλλοι δεν κάνουν τίποτα. Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι όλοι οι πόλεμοι στην τελική ανάλυση γίνονται για τη σκλαβιά ή την ελευθερία. Η ελευθερία τιμάται με ένα πράγμα μόνο, την ψήφο μας. Εάν πετάμε την ψήφο μας, πετάμε την ελευθερία μας. Θα μου πεις και πάλι: «Εύκολο να το λες!».

Είναι εύκολο, απλώς μας έχουν πείσει ότι είναι βουνό. Δεν είναι έτσι τα πράγματα όμως. Το πιστεύω σου το ορίζεις εσύ. Εάν πιστεύεις ότι είσαι θεός, προσπαθείς να κάνεις πράγματα που τα κατορθώνουν μόνο οι θεοί. Εάν πιστεύεις ότι είσαι αρνάκι, τότε ετοιμάζεσαι να γίνεις το δείπνο του αφέντη.
Η επιλογή είναι δική μας.