Ένα άρθρο από τον Δρα Αλέξανδρο Αλέμη, το οποίο θα δημοσιεύεται σε συνέχειες

ΜΕΡΟΣ 5

Η Δημοκρατία δεν Παρέχει Ηγέτες – Τους Δημιουργεί

Όταν σκεφτόμαστε έναν ηγέτη και την ομάδα του, ανακύπτει το ερώτημα: τι έρχεται πρώτο, ο ηγέτης ή η ομάδα; Εννοώ, είναι ο ηγέτης αυτός που βρίσκει μια ιδέα, έναν σκοπό και έναν στόχο, και στη συνέχεια συγκεντρώνει και δημιουργεί την ομάδα; Ή μήπως η ομάδα φέρνει στο προσκήνιο έναν ηγέτη που χρειάζεται για έναν συγκεκριμένο σκοπό, στόχο, περίσταση ή μακροπρόθεσμη διακυβέρνηση;

Λοιπόν, μπορεί να ισχύει το ένα ή το άλλο, ή και τα δύο. Ακολουθούν μερικά παραδείγματα:

1. Ο Στιβ Τζομπς είχε τις ιδέες και συγκέντρωσε μια ομάδα για να δημιουργήσει την Apple.
2. Γνωρίζουμε από την ιστορία ή από προσωπική εμπειρία ότι μερικές φορές ένας ηγέτης επιλέγει ένα από τα παιδιά του/της το οποίο θεωρεί ότι μπορεί να ηγηθεί καλύτερα, και του παραδίδει τη σκυτάλη, ή την παραδίδει σε κάποιο άλλο άτομο, συγγενικό ή μη.
3. Στη δημοκρατική διαδικασία, υπάρχουν πολλά άτομα που διεκδικούν την ηγεσία μιας ομάδας και διεξάγονται εκλογές μέσω των οποίων επιλέγει η ομάδα.
4. Στις επιχειρήσεις, σε ένα σύστημα ελεύθερου επιχειρείν, έχουμε κάποιον ή κάποιους που ξεκινούν μια επιχείρηση και συγκεντρώνουν γύρω τους μια ομάδα ή τις απαραίτητες ομάδες.
5. Αν πρόκειται για μια μεγάλη επιχείρηση, έχει ένα διοικητικό συμβούλιο που επιλέγει τον ηγέτη της, τον CEO (Διευθύνοντα Σύμβουλο), για να τη διοικήσει.
6. Επιπλέον, έχουμε περιπτώσεις όπου μέλη μιας ομάδας, είτε είναι σύμβουλοι είτε πρεσβύτεροι, προτείνουν κάποιον που θεωρούν καλό και ικανό να αναλάβει και να γίνει ο ηγέτης της ομάδας τους.

Ανεξάρτητα από το πώς προκύπτει, ένας αληθινός ηγέτης δεν είναι απαραίτητα ένα άτομο που είχε τους καλύτερους βαθμούς στο σχολείο, ήταν υποδειγματικός και έκανε ό,τι του έλεγαν. Όχι, ένας αληθινός ηγέτης είναι κάποιος που έχει τη διορατικότητα, το θάρρος, την αντοχή και την ικανότητα να ηγηθεί της ομάδας. Σίγουρα θα έχει αποτελέσματα, προϊόντα και στατιστικά στοιχεία που αποδεικνύουν την ικανότητα και την αξία του στην ομάδα. Με όλα αυτά τα προσόντα, είναι πολύ πιθανό να ξεχωρίζει εμφανώς από τους υπόλοιπους, για όσους διαθέτουν την ικανότητα να αναγνωρίσουν αυτά τα χαρακτηριστικά.

Στη Δημοκρατία, το πολιτικό σύστημα που συνιστά και δίνει τη μεγαλύτερη ελευθερία στους πολίτες, οι πολίτες έχουν την ευθύνη να καλλιεργήσουν και να επιλέξουν τους ηγέτες τους.

Η λέξη «καλλιεργήσουν» επιλέχθηκε σκοπίμως, διότι αυτό είναι το πιο σημαντικό μέρος της δημοκρατικής διαδικασίας, αλλά παρ’ όλα αυτά παραμελείται. Βλέπετε τι συμβαίνει σήμερα στις δημοκρατίες όσον αφορά την ηγεσία: ελίτ ομάδες επιλέγουν ηγέτες και τους προωθούν μέσω καλά αμειβόμενων και υποστηριζόμενων μέσων ενημέρωσης. Αυτοί οι ηγέτες στη συνέχεια υπηρετούν εκείνες τις ελίτ που τους έβαλαν στην εξουσία εξαρχής. Ωστόσο, λένε στους πολίτες ότι είναι εκεί για να τους υπηρετήσουν. Ως συνέπεια, οι πολίτες απογοητεύονται από τη δημοκρατική διαδικασία επειδή τελικά ανακαλύπτουν ότι «οι ηγέτες τους» την πρόδωσαν. Λοιπόν, όχι! Αυτά τα άτομα ποτέ δεν ήταν δικοί τους ηγέτες, επιλέχθηκαν και τοποθετήθηκαν εκεί από ομάδες που εξυπηρετούσαν τα ίδια τους τα συμφέροντα και όχι από τους πολίτες της χώρας. Επομένως, οι πολίτες προσπαθούν να λύσουν το λάθος πρόβλημα. Το πρόβλημα δεν είναι ότι «οι ηγέτες τους» τους πρόδωσαν, αλλά το γεγονός ότι οι πολίτες ποτέ δεν καλλιέργησαν και δεν ανέδειξαν δικούς τους ηγέτες, αλλά από τεμπελιά στηρίχτηκαν σε άλλους για να τους παράσχουν ηγεσία. Ως εκ τούτου, δεν είχαν δικούς τους ανθρώπους για να ψηφίσουν την ώρα των εκλογών.

Επομένως, για να έχουν οι πολίτες, οι ψηφοφόροι, δικούς τους ηγέτες επικεφαλής της κυβέρνησής τους, πρέπει να ισχύουν δύο πράγματα:

1. Να γνωρίζουν τα πάντα για την ηγεσία και τι χρειάζεται προκειμένου να συνεργαστούν ένας ηγέτης και μια ομάδα, όπως περιγράφεται σε αυτό το δοκίμιο.
2. Να καλλιεργούν ηγέτες από τις τάξεις τους και να τους φέρνουν στο προσκήνιο ως υποψηφίους, προκειμένου να υπάρχουν επιλογές προς ψήφιση κατά τη διάρκεια των εκλογών.

Δυστυχώς, οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται την πλήρη εικόνα και την αναγκαιότητα για ηγεσία όπως αυτή που σκιαγραφείται σε αυτό το δοκίμιο. Επιπλέον, στο παιχνίδι μπαίνει και ο παράγοντας της ζήλιας και, ως εκ τούτου, πολλοί πολίτες προτιμούν να αποδεχθούν ηγέτες που έχουν επιλεγεί από άλλους, όπως ελίτ ομάδες που εξυπηρετούν τα ίδια τους τα συμφέροντα, αντί να έχουν δημιουργήσει τους δικούς τους. Κατά συνέπεια, δεν έχουν δικούς τους ηγέτες για να επιλέξουν κατά τη διάρκεια των εκλογών, αφού οι διαθέσιμοι υποψήφιοι «ηγέτες» έχουν επιλεγεί και τοποθετηθεί εκεί από ομάδες που εξυπηρετούν τα ίδια τους τα συμφέροντα και όχι από τους πολίτες της χώρας.