Από το βιβλίο Οι «αλήθειες» της ζωής

«Στη ζωή αυτό που με βλάπτει πιο πολύ δεν είναι αυτό που δεν ξέρω αλλά αυτό που νομίζω ότι ξέρω αλλά δεν είναι έτσι» λέει ο Αμερικανός συγγραφέας και φιλόσοφος Μαρκ Τουέιν.

Η αλήθεια που περιμένουμε… αλλά δεν έρχεται
Το «δεδομένο» που έχουν οι άνθρωποι για την «αλήθεια» είναι ότι: «Σύντομα θα λάμψει η αλήθεια».
Δυστυχώς, αυτή η «αλήθεια» ίσως συνιστά το μεγαλύτερο ψέμα της ανθρωπότητας.
Διότι η αλήθεια τις πιο πολλές φορές δεν λάμπει, αλλά είναι σαν σπίθα στο τζάκι καλυμμένη από πολλές στάχτες.

Ύπνος, λήθη και οι στάχτες της αλήθειας
Οι στάχτες; Ο ύπνος και η λήθη.
Άρα, για να βρούμε την αλήθεια, πρέπει να ξυπνήσουμε (έξω από τον ύπνο= έξυπνος) και να βγούμε από τη λήθη (α-λήθη). Αυτές οι έννοιες θα αποτελέσουν θέμα συζήτησης σε ένα άλλο βιβλίο, για την ώρα ας δούμε κάτι πιο πρακτικό:

Παραδείγματα από την ιστορία
Είμαι σίγουρος ότι οι υπόδουλοι Έλληνες φιλόσοφοι, τότε το 200 π.Χ., συζητούσαν μεταξύ τους για τους κατακτητές Ρωμαίους και έλεγαν ότι αυτοί οι υλιστές Ρωμαίοι θα εκλείψουν σύντομα και ότι η δική τους πνευματική αλήθεια θα λάμψει και πάλι. Πού να το ήξεραν, ότι 2.200 χρόνια μετά, ο κόσμος όχι μόνο δεν έχει κατανοήσει τους θησαυρούς της αρχαίας ελληνικής σκέψης, αλλά έχουν χαθεί και τα περισσότερα από τα έργα τους…
Το 300 μ.Χ., όταν έπεφταν τα πρώτα σκοτάδια του Μεσαίωνα, είμαι σίγουρος ότι οι Ρωμαίοι επιστήμονες έλεγαν μεταξύ τους ότι σύντομα θα λάμψει πάλι η αλήθεια και οι επιστήμες θα αρχίσουν πάλι να ακμάζουν. Χίλια χρόνια αργότερα όμως οι επιστήμες εθεωρούντο ακόμα «δουλειές του Διαβόλου».
Το 1453, μετά την άλωση της Πόλης, στον κόσμο του Βυζαντίου κυριάρχησε η ιδέα «Πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι». Ήρθαν τα χρόνια, πέρασαν, αλλά δικά μας δεν έγιναν.
Το 1917, στη Ρωσία, πολλοί λόγιοι θα συζητούσαν, φαντάζομαι, μεταξύ τους και θα έλεγαν: «Αυτά που γίνονται γύρω μας είναι βλακείες, σύντομα οι Ρώσοι συμπολίτες μας θα καταλάβουν το σφάλμα τους και θα γυρίσουμε και πάλι στον ίσιο δρόμο της αξιοκρατίας και ίσως της δημοκρατίας στο μέλλον».
Κανένας από αυτούς δεν πίστευε ότι η αλήθεια για τη Ρωσία δε θα λάμψει καθόλου σύντομα. Εκατό χρόνια μετά οι κομουνιστές διοικούν τη Ρωσία και οι λόγιοι της προσπαθούν να φύγουν στη Δύση. Δυστυχώς, η αλήθεια δεν λάμπει τόσο εύκολα.

Η Σταχτοπούτα της Ζωής: Μια μεταφορά για την αλήθεια
Είναι σαν τη Σταχοπούτα, δηλαδή μια όμορφη κοπέλα καλυμμένη από τις στάχτες που δεν την ξέρουν παρά μόνο λίγοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται σε επαφή με τη Σταχτοπούτα τη ζηλεύουν, τη φθονούν, και θέλουν να την κρατήσουν στις στάχτες για πάντα.
Φοβούνται ότι αυτή θα τους αφανίσει και θα μείνουν έξω από το παιχνίδι αν οι άλλοι άνθρωποι μάθουν για την ομορφιά της Σταχτοπούτας ή της αλήθειας.
Έτσι, η αλήθεια παραμένει θαμμένη στις στάχτες.
Κάπου κάπου η Σταχτοπούτα γίνεται θαρραλέα και κρυφά πάει στον χορό. Πέρα από το θάρρος της, όμως, χρειάζεται κι ένας πρίγκιπας που ψάχνει για όμορφες Σταχτοπούτες, δηλαδή για τις αλήθειες της ζωής και όχι για υλικές προίκες.

Κι αυτός ο πρίγκιπας πρέπει να επιμείνει να βρει τη Σταχτοπούτα, την αλήθεια, δουλεύοντας κοπιαστικά, πηγαίνοντας σε πολλά σπίτια για να εξετάσει το γοβάκι – να τεκμηριώσει την αλήθεια.

Μια θαρραλέα Σταχτοπούτα, ένας πρίγκιπας που ψάχνει για πραγματικά αληθινή όμορφη γυναίκα με καλή ψυχή και μετά αυτός να επιμείνει να την τεκμηριώσει ψάχνοντας στα σπίτια, γυρίζοντας πέτρα την πέτρα.
Σπάνιο φαινόμενο, βέβαια, αλλά κάπου κάπου γίνονται θαύματα και η Σταχτοπούτα, η αλήθεια, γίνεται βασίλισσα και ο κόσμος την αγαπά και την κάνει δική του.
Όμως ο κανόνας, δυστυχώς, είναι ότι η αλήθεια είναι θαμμένη στις στάχτες και οι υπεύθυνοι για την αλήθεια –τη Σταχτοπούτα- την κρατούν κρυμμένη και δυστυχισμένη.
Τις περισσότερες φορές η αλήθεια όχι μόνο δεν λάμπει, αλλά δεν την ξέρει κανείς.
Και έζησαν αυτοί με το ψέμα και εμείς ψάχνοντας την αλήθεια που λάμπει πραγματικά όταν την ανακαλύψεις…