Από τότε που θυμάμαι, οι Έλληνες ψηφοφόροι ψηφίζουν αυτούς που υποδεικνύουν τα ΜΜΕ, και ιδιαίτερα η τηλεόραση.
Ρίξτε μια ματιά σε όλες τις εκλογές από το 1974 και μετά.
Σε κάθε εκλογή πρωθυπουργός έχει βγει αυτός που έχει προωθήσει η τηλεόραση.
Και δυστυχώς σήμερα στην τηλεόραση βρίσκονται τα ίδια άτομα που μας λένε πόσο κακοί ήταν αυτοί που διοίκησαν την Ελλάδα. Μα αυτοί δεν τους προώθησαν στην κυβέρνηση;
Αυτό αποδεικνύει ότι οι Έλληνες ψηφοφόροι δεν είναι ώριμοι, αλλά θεωρούν τη δημοκρατική διαδικασία κάτι σαν να πηγαίνεις για καφέ το απόγευμα και όχι σαν το εργαλείο που χαράζει την πορεία του λαού μας.
Έτσι ψηφίζουν όποιον τους πασάρουν χωρίς αίσθηση ευθύνης και κινδύνου.

Η παγίδα του πολιτικού «κατ’ επάγγελμα»

Το μεγαλύτερο σφάλμα του ελληνικού λαού στο θέμα της εκλογής πρωθυπουργών είναι το ότι ψήφισε άτομα που ήταν πολιτικοί «κατ’ επάγγελμα». Πολιτικός, κατά κανόνα, σημαίνει λογάς.
Από τη στιγμή που το σύστημα διοίκησης στην Ελλάδα δεν είναι αποκεντρωτικό, η επιτυχία του πολιτικού είναι να καταφέρει τους ψηφοφόρους να τον εκλέξουν τάζοντάς τους οτιδήποτε.
Εάν το σύστημα ήταν αποκεντρωτικό, π.χ., και ο νομάρχης είχε την εξουσία να διοικεί πραγματικά έναν νομό, τότε θα ξέραμε αν ήταν ικανός ή όχι, βλέποντας ποια ήταν η δράση του τα χρόνια της θητείας του ως νομάρχη.
Απ’ όσο γνωρίζω, όλοι οι πρωθυπουργοί, εδώ και εκατό χρόνια, ήταν απλώς πολιτικοί. Κανένας τους δεν προερχόταν από τους κόλπους της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του εμπορίου. Όλοι τους ήταν πολιτικάντηδες χωρίς χειροπιαστό προϊόν.

Η ανάγκη για παραγωγικούς ηγέτες

Όταν κάποιος δεν έχει χειροπιαστό προϊόν, δηλαδή πραγματική παραγωγή, τότε τον διακατέχει ένα αίσθημα κατωτερότητας και όχι σιγουριάς.
Αυτή η κατωτερότητα τον ωθεί να δέχεται συνεργασίες και πιέσεις από άλλους που έχουν δύναμη και χρήματα.
Κάποιος που είναι αιωνίως πολιτικός δεν ξέρει άλλο επάγγελμα και δεν έχει την αρμόζουσα σιγουριά για τη θέση του. Είναι σαν τον παπά. Εάν τον παπά τον ξυρίσει ο δεσπότης, έχει χάσει τα πάντα, άρα κάνει ό,τι του λένε.
Το ίδιο και ο αιωνίως πολιτικός μας που δεν έχει άλλο επάγγελμα. Κάνει ό,τι χρειάζεται για να κρατήσει τη θέση του και τη μάσα του.

Τι πρέπει να αλλάξει στην πολιτική επιλογή

Ο καλύτερος πρωθυπουργός για τον τόπο είναι αυτός που έχει αποδείξει με πραγματικά έργα στον ιδιωτικό τομέα ότι μπορεί και ότι είναι πράγματι ικανός.
Δεν είναι θέμα κουλτούρας, αλλά θέμα εξυπνάδας.
Εάν είχες μια επιχείρηση και έψαχνες για έναν γενικό διευθυντή, σε ποιον θα ανέθετες τη δουλειά; Σε έναν που είναι όλο μπλα μπλα ή σε κάποιον ο οποίος έχει χειριστεί επιτυχώς άλλες παρόμοιες επιχειρήσεις;
Είναι απλό.
Αν θέλουμε να πάει μπροστά αυτός ο τόπος, τότε θα πρέπει να ψηφίζουμε ανθρώπους που έχουν αποδείξει στον ιδιωτικό τομέα ότι ξέρουν και μπορούν να παράγουν χειροπιαστά αποτελέσματα και να σταματήσουμε να παραπονιόμαστε ότι μας κορόιδεψαν και ότι δήθεν δεν έχουμε επιλογές.

Η καθημερινή ψήφος και η ευθύνη μας

Επιλογές έχουμε κάθε μέρα.
Και ψηφίζουμε κάθε μέρα.
Όταν βλέπουμε το κανάλι Α και όχι το Β, αυτό είναι μια ψήφος.
Όταν αγοράζουμε το Α βιβλίο και όχι το Β, αυτό είναι άλλη μια ψήφος.
Όταν βάζουμε στο καλάθι το γαλλικό κρασί και όχι το ελληνικό, είναι κι αυτό μια ψήφος.
Εμείς, και μόνο εμείς, είμαστε και θα είμαστε υπεύθυνοι για τον εαυτό μας, όσο κι αν λέμε ότι δεν φταίμε.
Όλα τα άλλα είναι ψέματα, και αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη αλήθεια που μπορώ να πω.

Η επιδημία της παραπληροφόρησης

Όσον αφορά τα ψέματα, η παραπληροφόρηση στην Ελλάδα είναι επιδημία. Ο καθένας λέει ό,τι θέλει και μολύνει τους πάντες με τις βλακείες του.
Είναι άπειρες οι στιγμές όπου βρίσκομαι στην ουρά σε κάποια τράπεζα, σε κάποιο γραφείο κ.τ.λ. και ακούω ανθρώπους να μιλάνε για θέματα τα οποία κατέχω πλήρως και να λένε άλλα αντ’ άλλων.
Για παράδειγμα, ένας καλοντυμένος κύριος που περίμενε πίσω μου στη σειρά, έλεγε σε άλλους δύο καλοντυμένους κυρίους για τα υποκαταστήματα που έχει η Εθνική Τράπεζα στην Αμερική, και ανέφερε πώς στο Σικάγο έχει τουλάχιστον 5! Οι άλλοι τον άκουγαν με θαυμασμό για τις γνώσεις του. Εγώ ζω στο Σικάγο και ξέρω ότι η Εθνική δεν έχει ούτε ένα υποκατάστημα εδώ.
Ένας Ελληνοαμερικανός φίλος μου γιατρός, σε κάποια συνάντησή μας, μου ανακοίνωσε ότι ο Βαρουφάκης είναι ανάμεσα στους πέντε καλύτερους οικονομολόγους του πλανήτη. Όταν τον ρώτησα πώς το ξέρει, μου είπε ότι όλοι το ξέρουν, αυτό είναι γεγονός.
Ρωτάω: «Τον έχεις γνωρίσει προσωπικά; Έχετε συνεργαστεί;» και λέει όχι. «Βέβαια» λέω τότε «θα έχεις διαβάσει τα βιβλία του», και απαντά και πάλι όχι. «Μα» λέω τότε «πώς τον ξέρεις;».
Φυσικά, σάστισε με τις ερωτήσεις που του έκανα και η καθαρή απάντηση τελικά ήταν πως του το είχε πει κάποιος άλλος.
Εάν ήμουν αρμόδιος, θα έβγαζα έναν νόμο που θα έλεγε ότι ο Έλληνας πολίτης έχει το δικαίωμα να καταγγέλλει έναν άλλο Έλληνα πολίτη για τον οποίο έχει αποδείξεις ότι δίνει παραπληροφόρηση για εθνικά θέματα.
Κι αν κάποιος είχε πολλές καταγγελίες, θα γινόταν ανάρτηση με το όνομά του στο Διαδίκτυο.
Η πρόταση αυτή γίνεται μεταξύ σοβαρού και αστείου, αλλά είναι κάτι που θα μας έκανε να ωριμάσουμε στο θέμα αυτό μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο.

Το πολιτικό κόστος της ανωριμότητας

Με την ανωριμότητά τους οι Έλληνες ψηφοφόροι κατέστρεψαν την Ελλάδα και την επόμενη γενιά.
Αυτοί που ψήφισαν όλους αυτούς τους λογάδες τα τελευταία χρόνια, σήμερα ζητούν συντάξεις από τα παιδιά τους.
Κυρίες και κύριοι, δεν υπάρχουν συντάξεις. Ψηφίσατε τα λάθος άτομα, σας τα έφαγαν, δεν έχουν λεφτά τα ταμεία.
Αφήστε τα λεφτά που παράγουν οι νέοι για δική τους δημιουργία και μην τους έχετε άνεργους και τους στέλνετε στο εξωτερικό.
Το κράτος δεν έχει λεφτά να σας δώσει, τίποτα. Το κράτος έχει μόνο τη δύναμη να τα πάρει από άλλους.

Η επιλογή είναι δική μας

Όταν ψηφίζεις, πάντα έχεις επιλογές, άρα να σκέφτεσαι πριν ψηφίσεις.
Τα πάντα κρίνονται από τις επιλογές σου.
Τα άλλα κράτη δεν θα έρθουν να σε σώσουν και, εάν το κάνουν, θα σου ζητήσουν να πληρώσεις με κόστος την ελευθερία σου.
Επομένως, σκέψου ώριμα κάθε φορά που ψηφίζεις. Κοίτα αποτελέσματα, όχι υποσχέσεις.