Α. Η δημοκρατία δεν είναι εφεύρεση, είναι το φυσικό αποτέλεσμα διακυβέρνησης όταν έχεις ικανούς και ενημερωμένους πολίτες. Το σκεπτικό είναι: Εφόσον αισθανόμαστε ικανοί και ισάξιοι, τότε ψηφίζουμε ποιος από εμάς θα είναι ο πρόεδρός μας, ο οποίος, για ένα χρονικό διάστημα, θα ηγείται στη διακυβέρνηση και θα χειρίζεται τα πολιτικά θέματα. Επίσης, ο πρόεδρος θα διοικεί με κανόνες που έχουμε θέσει όλοι εμείς – σύνταγμα.

Β. Η ολιγαρχία επιβάλλεται και, ως επί το πλείστον, δεν είναι ιδεολογία, απλώς είναι μια πυραμίδα δύναμης.  Όταν δεν έχουμε αρκετούς ικανούς, υπεύθυνους και ενημερωμένους πολίτες, τότε η ολιγαρχία εμφανίζεται ως αυτονόητη ακολουθία, είτε το λέμε απερίφραστα ολιγαρχία είτε με όποιο άλλο όνομα, όπως σοσιαλιστική δημοκρατία, για να καλοπιάνουμε τους αποκάτω.

Η ολιγαρχία έχει δύο μορφές:

1. Η μία είναι η ολιγαρχία των δυνατών, οι οποίοι πιστεύουν στη δύναμή τους. Π.χ., εάν είμαστε δέκα εξωγήινοι με πολύ ανώτερες δυνάμεις, τότε άμεσα ή έμμεσα επιβάλλουμε ολιγαρχία γιατί σίγουρα ξέρουμε πολύ περισσότερα από τους οπισθοδρομικούς γήινους. Άρα δεν αφήνουμε τους γήινους να έχουν επιρροή στη διακυβέρνηση, θα ήταν κακό και για τις δυο πλευρές. Στην περίπτωση αυτή, συνήθως αυτοί οι δυνατοί θέλουν να πάνε καλύτερα τα πράγματα, με ό,τι σημαίνει αυτό, και πασχίζουν για την πρόοδο, τουλάχιστον τη δική τους, αλλά τραβούν και πολλούς άλλους μπροστά, άμεσα ή έμμεσα. Ένας καλός βασιλιάς ανήκει εδώ, επίσης: βλέπε Μέγας Αλέξανδρος, Άγγλοι ή Αμερικανοί αποικιοκράτες και λοιποί. Ξέρω, πολλοί θα διαφωνήσουν με τους τελευταίους, αλλά τους συνιστώ να ξαναδιαβάσουν την ανωτέρω παράγραφο, μένοντας στο ότι «τραβούν και πολλούς άλλους μπροστά», βέβαια όχι όλους.
2. Η άλλη είναι η ολιγαρχία των αδυνάτων: στην περίπτωση αυτή το κράτος διοικείται από μια ολιγαρχία η οποία δεν έχει την οικονομική και πνευματική δύναμη ή τις ικανότητες για αρχηγία, και έτσι οι διοικούντες αισθάνονται ανασφαλείς. Με ποιον τρόπο μια τέτοια ομάδα ανέρχεται στην εξουσία χωρίς την ικανότητα να οδηγήσει το κράτος στην πρόοδο; Συνήθως με δόλο.

Τα συστήματα αυτής της ολιγαρχίας είναι κυρίως η θεοκρατία, ο φασισμός και ο κομουνισμός. 

α. Στη θεοκρατία οι ιεράρχες λένε διάφορα στους ανθρώπους που τάχα είπε ο Θεός και ότι, εάν δεν υπακούσουν, θα πάνε στην Κόλαση κ.λπ.

β. Στον κομουνισμό οι αρχηγοί του κόμματος προσπαθούν να πείσουν τους ανθρώπους ότι οι πλούσιοι είναι πλούσιοι μόνο και μόνο επειδή τους εκμεταλλεύονται. Πασχίζουν, μέσα από τα ΜΜΕ, να τους δείξουν με ποιον τρόπο τους εκμεταλλεύονται αυτοί οι κακοί πλούσιοι ενώ είναι τόσο άχρηστοι. Άρα, δεν τους αξίζει ο πλούτος τους και πρέπει να διανεμηθεί από το κράτος στους φτωχούς. Αλλά στο τέλος τούς φτωχαίνουν όλους, εκτός, φυσικά, από τους αρχηγούς του κόμματος.

γ. Ο φασισμός συνεργάζεται με τα μονοπώλια και τον στρατό για να πάρει το επάνω χέρι, εμφανιζόμενος κι αυτός ως εθνοσωτήρας.

Και στα τρία ανωτέρω συστήματα, όποιον διαφωνεί τον καταστρέφουν.

Αυτοί οι αρχηγοί δεν διαθέτουν τις γνώσεις για να βοηθήσουν τους φτωχούς να ευημερήσουν, ξέρουν μόνο να αρπάζουν διά της βίας τον πλούτο από τους έχοντες και να χρησιμοποιούν διάφορα τεχνάσματα για να βάζουν τους άλλους να συγκρούονται και αυτοί να εμφανίζονται σαν σωτήρες. 

Στις ανωτέρω τρεις περιπτώσεις, της ολιγαρχίας των αδυνάτων, οι πολίτες δεν προοδεύουν, αντιθέτως οπισθοδρομούν, βλέπε Μεσαίωνας με θεοκρατία, Κούβα και πρώην Σοβιετική Ένωση με κομουνισμό, Γερμανία και Ιταλία με φασισμό το 1940.

Και στις τρεις αυτές περιπτώσεις ολιγαρχίας των αδυνάτων, η διακυβέρνηση είναι τέχνασμα, εφεύρεση, δόλος, δεν είναι κάτι που προκύπτει φυσικά. Δεν είναι ιδεολογίες, αλλά προσποιούνται ότι είναι, για να αποκτήσουν οπαδούς. Δηλαδή, ενώ ο άνθρωπος θέλει από τη φύση του να προοδεύσει, αυτά τα συστήματα τον κρατάνε σε χαμηλό επίπεδο με δόλο, για να τον έχουν υπό έλεγχο και να μπορούν οι κομματάρχες να είναι αρχηγοί και να περνούν καλά, και οι αποκάτω ας σφίγγουν το ζωνάρι για το «ζοφερό» μέλλον του οραματιστή. Βλέπε «Η φάρμα των ζώων».

Ισχύει επίσης και το αντίστροφο: εάν ένα κράτος δεν τα πάει καλά, τότε εξυπακούεται ότι, ασχέτως από το πώς αποκαλείται το καθεστώς, δεν έχει πραγματική δημοκρατία και ελεύθερο επιχειρείν, αλλά ένα από τα τρία ή ένα κράμα των δύο ή και των τριών συστημάτων της ολιγαρχίας των αδύναμων.

Ποιος προωθεί αυτά τα συστήματα ολιγαρχίας; Αυτοί που θέλουν να καταπιέσουν και να διαλύσουν ένα κράτος, έναν τόπο, έναν λαό. Π.χ. η Γερμανία χρηματοδότησε τον Λένιν για να οργανώσει τη Ρωσική Επανάσταση. Γιατί θεώρησε ότι έτσι θα κατέστρεφε τη Ρωσία. Και πράγματι το κατάφερε  για περίπου 30 χρόνια, όμως μετά της γύρισε μπούμερανγκ, όταν η Γερμανία βρέθηκε υπό τον έλεγχο του φασισμού.

Γιατί αυτά τα συστήματα της ολιγαρχίας των αδυνάτων κατακτούν τόσο «χώρο» στον πλανήτη; Γιατί οι άνθρωποι δεν ξέρουν και δεν έχουν μάθει τον σωστό τρόπο διακυβέρνησης. Και, ως εκ τούτου, κάποιος μπορεί εύκολα να τους κοροϊδέψει. 

Επίσης, μερικά πράγματα είναι δύσκολο να τα αντιμετωπίσει κανείς: Π.χ.: το ότι οι άνθρωποι γεννιούνται άνισοι ως προς τις ικανότητες. Αυτό είναι μια πραγματικότητα την οποία αφενός οι άνθρωποι δεν μπορούν να τη διαφεντέψουν, δηλαδή δεν μπορούν να βρουν το δίκαιο σύστημα που θα εφαρμοστεί ανεξαρτήτως ανισοτήτων,  και αφετέρου δεν θέλουν να δεχτούν αυτή την πραγματικότητα. Ως εκ τούτου, με τα συστήματα διακυβέρνησης που έχει σήμερα ο κόσμος διαπράττονται μεγάλες αδικίες, ή τουλάχιστον είναι εύκολο να διαπραχθούν, και έτσι είναι εύκολο για όσους προωθούν επαναστάσεις να κερδίζουν πολλούς οπαδούς – τους αδικημένους και αυτούς που πασχίζουν για το δίκιο των αδικημένων.

Στο βιβλίο μου «Τι Φταίει με τη Δημοκρατία και Πώς Διορθώνεται» καταβάλλω μια ειλικρινή προσπάθεια να λύσω τα προβλήματα της διακυβέρνησης, λαμβάνοντας υπόψη μου την ανισότητα στις ικανότητες των ανθρώπων. Επίσης, διάβασε το βιβλίο «Τα Πολιτικά Συστήματα και η Σχέση τους  με την Οικονομία και την Ελευθερία».

 Στόχος; Γράφω αυτά που γράφω γιατί ονειρεύομαι μια Ανοδική Πορεία.

Οπότε εύχομαι σε όλους τους Έλληνες Ανοδική Πορεία!