Μια απάντηση στον κ. ΓΙΩΡΓΟ Τ.

Ο κύριος Γιώργος Τ. μού έγραψε ένα σχόλιο στο Facebook: «Δόκτορά μου, αν μου πεις ποιος είναι ο πιο χαζός λαός στον πλανήτη, τουλάχιστον στον Δυτικό κόσμο, θα αγοράσω και θα διαβάσω τα βιβλία σου».

Και απαντώ:

Αρχικά, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον που έδειξες για το έργο μου. Συμμερίζομαι τον συλλογισμό σου και την απογοήτευσή σου. Είσαι απογοητευμένος με τους Έλληνες και ιδιαίτερα τους νεο-Έλληνες. Μας ονομάζεις εμμέσως χαζούς και είσαι απογοητευμένος με όλους μας. Όπως βλέπεις, εστιάζομαι στην απογοήτευση και όχι στο ότι λες όλους τους Έλληνες χαζούς.

Μας λες χαζούς γιατί είσαι απογοητευμένος και εννοείς (επίτρεψέ μου να παραφράσω λίγο τα λόγια σου): «Γιατί, ρε γαμώτο, αφού το ’χουμε, γιατί δεν προχωράμε ανοδικά και πάμε προς τα κάτω;». Σωστά;

Το «χαζός» εκφράζει την απογοήτευσή σου για τον Ελληνισμό και όχι ότι πραγματικά θεωρείς τους Έλληνες χαζούς. Ο κάθε χαζός που συναντάς δεν σε απογοητεύει, αντιθέτως τον κοιτάς, χαμογελάς, τον προσπερνάς και πας παρακάτω. Εάν κάποιος σε απογοητεύει, αυτό σημαίνει ότι τον θεωρείς ικανό και όχι χαζό και ως εκ τούτου αισθάνεσαι ότι ο χρόνος και η ενέργεια που του αφιέρωσες πήγε χαμένη. Και η αυθόρμητη αντίδραση είναι να πεις: «Γιατί, ρε γαμώτο, τόσο χαζός είσαι;».

Η απογοήτευση σημαίνει αγάπη για κάτι για το οποίο έχεις ελπίδα και θέλεις να πάει καλά αλλά στραβώνει.

Συμμερίζομαι την αγάπη σου για τον Ελληνισμό για δύο λόγους:

Πρώτον, όπως και εσύ, αισθάνομαι Έλληνας και, δεύτερον, διότι δεν πιστεύω στην έννοια της παγκοσμιοποίησης. Και, παρ’ όλο που πιστεύω στην ειρηνική συμβίωση, δεν πιστεύω ότι όλοι είμαστε ίδιοι και ότι εμείς μια μέρα θα γίνουμε Γερμανοί ή Σενεγαλέζοι ή ό,τι άλλο.

Στο βιβλίο μου «Ελληνισμός: Ένας θαμμένος πολιτισμός» γράφω: «Εάν προέρχεσαι απο αετούς και μετέφεραν το αυγό σου στο κοτέτσι και καταλήξεις να μεγαλώνεις με τις κότες, δεν πρόκειται να γίνεις κότα, απλώς θα είσαι μπερδεμένος και δεν θα ξέρεις το γιατί».

Επομένως, ποιο είναι το πρόβλημα;

Το πρόβλημα είναι ότι μας λείπουν δεδομένα σχετικά με το ποιοι είμαστε και πώς πραγματικά λειτουργεί η ζωή για να διασφαλίσουμε το μέλλον μας, ατομικά ο καθένας αλλά και ως ομάδα (έθνος).

Αυτά είναι μεγάλα λόγια, βέβαια, και δύσκολα γίνονται αποδεκτά από έναν λαό που μεσουρανούσε.

Η λύση;

1. Να αποδεχτούμε οτι μας λείπουν δεδομένα και ότι επείγει να τα μάθουμε. Είπα «δεδομένα». Συγγνώμη, εννοούσα πάρα πολλά δεδομένα. Το καλό είναι ότι για πολλούς λόγους, τους οποίους εξηγώ στο βιβλίο μου «Ελληνισμός: Ένας θαμμένος πολιτισμός», έφτασε θα λέγαμε το πλήρωμα του χρόνου, και οι Έλληνες είναι πιο δεκτικοί στο να μάθουν.
2. Μέσα μας γνωριζουμε το σωστό και το λάθος. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν στο μονοπάτι, θα γίνει δρόμος αργότερα και μετά λεωφόρος προς τη σωστή πορεία. Εγώ την ονομάζω «Ανοδική Πορεία».
3. Τα βιβλία μου και το έργο μου βοηθούν τους Έλληνες να βαδίσουν προς αυτό το μονοπάτι.
4. Πολλές καλές φωνές υπάρχουν στο προσκήνιο οι οποίες κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση μ’ εμάς, βοήθησέ τες και πορέψου με αυτές.

Το να χαρακτηρίζουμε τους εαυτούς μας χαζούς κ.λπ. δεν βοηθάει. Το ΜΟΝΟ που βοηθάει είναι να ανασκουμπώσουμε τα μανίκια μας και να αναλάβουμε την ΕΥΘΥΝΗ για όλους και για όλα. Για τους καλούς, για τους κακούς, για τους τρελούς, για τους προδότες, για τους χαζούς και τους ανήμπορους. Γενικά για τα ΠΑΝΤΑ. Και να τα φτιάξουμε ένα ένα από την αρχή. Γιατί; Διότι δεν έχουμε καμιά άλλη επιλογή.

Περισσότερα στα βιβλία μου.  https://books.alexalemis.gr/ta-politika/

Σας εύχομαι Ανοδική Πορεία από εδώ και στο εξής.