Πολλοί αναγνώστες μου γράφουν ότι η αλλαγή δεν πρόκειται να υπάρξει εάν δεν πάρουμε τα όπλα, και ότι με τα βιβλία και τα λόγια δεν γίνεται τίποτα. Και εγώ τους απαντώ: Η αλλαγή θα έρθει μόνο με την πραγματική αντιμετώπιση των προβλημάτων. Η φράση «να πάρουμε τα όπλα» δείχνει κι αυτή ότι δεν αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα. Αντί να δούμε κατάματα τί είναι το πρόβλημα, λέμε να τα σπάσουμε όλα. Αλλά ποιος θα σπάσει, τι θα σπάσει, τι θα μείνει και ποιος θα τα φτιάξει μετά;

Το να δει κάποιος κατάματα ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα είναι πολύ πιο δύσκολο από το να πάρει τα όπλα. Είναι πιο εύκολο για πολλούς να δείρουν τη σύζυγο ή τον σύζυγο (όταν ήμουν μικρός, στη γειτονιά μου στο σπίτι αριστερά μας ο γείτονας έδερνε τη γυναίκα του και στο σπίτι δεξιά μας η σύζυγος έδερνε τον άντρα της) παρά να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να αντιμετωπίσουν το πραγματικό πρόβλημα.

Οι Έλληνες για πολλά χρόνια τώρα διδάσκονται ότι δεν είναι Έλληνες αλλά παγκόσμιοι πολίτες. Επίσης, διδάσκονται ότι η παγκόσμια οικογένεια θα φέρει τα παγκόσμια δώρα της, τα οποία έχει έτοιμα να τα δώσει στους Έλληνες. Για
πολλά χρόνια τώρα, και πριν από το 2010, οι λόγιοι και οι συγγραφείς της Ελλάδας, μας έλεγαν για ένα τρελόχαρτο που θα πάρουμε όλοι εμείς οι Έλληνες από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και θα ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Επίσης, μας κατσάδιαζαν: «Συνωμοσίες; Πλεκτάνες; Καλά, τι τσαμπουνάτε; Αυτά ήταν στο παρελθόν. Τώρα όλοι είμαστε μια ωραία οικογένεια, τραλα-λα-λα-λα!». Η σχεδιασμένη κρίση του 2010 ήρθε να ανατρέψει όλα τα περί περίθαλψης των Ελλήνων από τους εταίρους.

Τώρα τι κάνουμε; Απλά: κάνουμε ΚΑΤΙ. Ναι. Αλλά ΤΙ; Όλα είναι μπροστά μας. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι. Το κερδίζουν οι καλύτεροι παίκτες. Μπάλα είναι και κυλάει. Εμείς ούτε καν παίζουμε, γιατί μας έπεισαν ότι, εάν καθίσουμε στον πάγκο σαν καλά παιδιά, θα μας φέρουν το τρόπαιο ή τουλάχιστο λουλούδια.

Άρα τι κάνουμε;
Λοιπόν, πολλοί απο εσάς ακούτε συχνά στο διαδίκτυο ή σε εφημερίδες φωνές πους σας αρέσουν και πιθανόν σας εκφράζουν και όμως δε σκέφτεστε να συμμετάσχετε και να βοηθήσετε στέλνοντας μια συνδρομή ή αγοράζοντας ένα
βιβλίο, ώστε να συνεχίσουν να υπάρχουν αυτές οι φωνές. Σας συστήνω να βοηθάτε αυτές τις φωνές που σας εκφράζουν έτσι ώστε να συνεχίζουν να υπάρχουν και να μεγαλώνουν.

Από την πλευρά μου, αυτό που κάνω είναι να γράφω αυτά που νομίζω ότι χρειάζεται να γίνουν. Αυτό ισχύει για κάθε συγγραφέα ή ομιλητή που κάνει μια ανακοίνωση για κοινωφελή σκοπό. Εσείς διαβάζετε και, αν συμφωνείτε, μεταδίδετε αυτές τις ιδέες ή άλλες καλύτερες, εάν έχετε κάτι καλύτερο να προτείνετε. Και, όπως αναφέρω στα βιβλία μου, η αλλαγή θα έρθει μόνο από ένα ποσοστό από το 5% των πολιτών. Αυτοί θα φέρουν την αλλαγή. Επίσης, θυμίζω ότι, εάν το 1% των ανθρώπων μιας κοινωνίας πραγματικά κάνει κάτι προς μια κοινή κατεύθυνση, τότε αυτή η κοινή κατεύθυνση θα γίνει το μέλλον σύντομα.

Εάν το 10% μιας κοινωνίας μόνο μιλάει προς μια κοινή κατεύθυνση ή στόχο, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτε άλλο, τότε αυτή η κοινή κατεύθυνση θα γίνει πραγματικότητα στο προσεχές μέλλον. Δηλαδή, για να γίνει μια αλλαγή,
χρειάζεται μόνο το 1% να κάνει κάτι, ή το 10% μόνο να μιλάει γι’ αυτό. Βλέπετε, το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού δεν κάνει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ.

Εάν το 1% κάνει κάτι, η αλλαγή θα έρθει οργανωμένα, σωστά και χωρίς όπλα. Και κάτι αστείο για τους πολλούς. Όταν ήμουν πιο νέος και αμαθής, άνθρωποι με ρωτούσαν για διάφορα πράγματα στη ζωή και απαντούσα γρήγορα, ευθέως και με πολλά λόγια. Ήμουν τόσο πρόθυμος να απαντήσω, που αρκετοί μού έλεγαν ότι είμαι πολυλογάς. Τώρα, όταν με ρωτά κάποιος για κάτι, απαντώ ως εξής: «Δηλαδή πραγματικά θες να ξέρεις τί νομίζω για αυτό το θέμα;» Εννέα στους δέκα κομπιάζουν, το ξανασκέφτονται και μπερδεύονται. Είναι κάτι που το θεωρώ πολύ αστείο. Με άλλα λόγια «να μιλάμε χωρίς να κάνουμε τίποτα». Είναι το σύνηθες σπορ στις καφετέριες και στους καφενέδες.